عیادت یا در پی بهره برداری از وضعیت کنونی

ظاهراً به نظر میرسد که رییس جمهور اسبق، اقای حامد کرزی، به عیادت داکتر عبدالله عبدالله، رییس اجرائیه حکومت وحدت ملی که روز قبل از حمله انتحاری که حین ادا نماز جنازه شهید سالم ایزدیار صورت گرفت جان به سلامت بورد رفته باشد نه از بابت دریافت روزنه ای که موصوف را به مسند قدرت برساند. ولی در حقیقت شاید چنین نخواهد باشد. بسیاری شاید در تشخیص چهره این سیاست مدار کهنه کار، که من او را بسیار مشابه به بازیگر اصلی سریال House of Cards نیت فلیکس- Kevin Spacey- دریافته ام،  باز مانده باشند. ولی حقیقت اینست که این جناب تا حد بسیار در چګونگی اوضاع کنونی دست دراز دارد. باور اینست که از ابتدا- زمانیکه قدرت را به داکتر غنی سپرد- به شکل از اشکال دنبال دریافت روزنه بدیل بوده است تا یکبار دیگر خود و یا هم تیم دلخواه اش را به قدرت برساند.

 با درک اینکه ما از یک طرف در همجواری یک کشوریکه که به اصطلاح عام فابریکه تولید انتحاری بوده و همیشه در دنبال به خون و خاک کشانیدن کشور و مردم مظلوم ما است قرار داریم و از طرف دیگر حکومت کنونی با سیاست ها و راه برده های ناکارا خویش تا حد مسول میباشد، هرنوع تغیر در نظام که ما را دوباره به طرف عقب (تشکیل یک حکومت موقت) ببرد در ذات خویش یک دست اورد بزرگ به دشمنیکه در همسایه ګی ما با بسیار بی صبرانه در سدد همچو یک وضعیت است خواهد بود و بس. با درک کامل از اینکه تشکیل اراده موقت نسخه برای بیرون رفت از حالت کنونی نیست، خواست همچو یک بدیل که از طرف یکعده اشخاص مغرض و قدرت طلب که با احساسات پاک هموطنان ما همیشه بازی کرده اند نه تنها به منفعت کشور ما نیست بلکه بعید به نظر میرسد که از راه مسالمت امیز به طوریکه در کنفرانس بن پیشبنی شده بود و عملی شد یکبار دیگر صورت گیرد. چون ضمانت بکار ګیری و مدیریت از روند ایجاد همچو یک مادل به جهانیان، خصوصاً ایالات متحده امریکا تحت ریاست اقای ترمپ که تا اکنون موقف اش در قبال افغانستان روشن نیست وجود نداشته، هرنوع شتابزدگی ما را به وضعیت خواهد کشانید که مشابه با قصه ای همان کفن کش خواهد بود که ما همیشه در ادبیات عامیانه خویش از ان استفاده میکنیم. چون اشخاصیکه در پی به میان اوردن این بدیل هستند همه انانی اند که در حکومت فعلی و یا هم در دوره اقای کرزی با احراز پوست های کلیدی کدام درد ما را دوا نکرده و همیشه در دنبال تحقق منافع شخصی خویش بوده اند. باور به همچو اشخاص خودغرض نتنها در حق ملت جفا بزرگ خواهد بود بل بازی با سرنوشت خویش که با این وطن گیری خورده است میباشد. چون به اصطلاح عام  ازموده را ازمودن خطاست. تظاهرات صلح امیز حق هر شهروند بوده و بایست منحیث یک وسیله برای تحقق پیشنهادات واقعبینانه و قابل تطبیق که ما را در تغیر و بیرون رفت از حالت کنونی کمک کند مورد استفاده قرار گیرد. ولی باید خاطر نشان ساخت که اهمیت و قابلیت تاثیرگذاری این تظاهرات زمان امکان پذیر خواهد بود که ماهیت مدنی بودن، خود جوشی، و خواسته های واقعگرانه خویش را حفظ کند. چرا مردم ما- خصوصاً نسل جوان-، علیرغم اینکه از خرد سیاسی، تحصیلات عالی، و تجارب مسلکی در همه عرصه ها برخوردار اند هنوز هم دنبال تغیر سرنوشت خویش از طریق چند تن اشخاص ازموده شده میباشند؟ ایا در نسل جوان اشخاصیکه در پهلوی کفایت کاری، از صفات وطندوستی، تقوا و تهعد برخوردار باشند وجود ندارد؟ جامعه جهانی ان زمان حکومت را مجبور به پاسخ دهی به خواست های تظاهرات کننده گان خواهد کرد که روند و رهبری تظاهرات از صفات فوق برخوردار باشد. در غیر ان در پهلوی اینکه از احساسات پاک مردم ما استفاده نادرست صورت خواهد گرفت، تلاش هائیکه در این زمره صورت میگیرد ما را به جزاز اینکه به بی راهه کشانیدن در تحقق هدف مطلوب مساعدت نخواهد کرد.